‘Roze brillen en harde waarheden’

“Thailand, Rob… het is het beloofde land,” begint Henk, zijn ogen fonkelen terwijl hij zijn halve liter Chang omhoog houdt alsof het een heilige graal is. “Hier leef je écht. Geen stress, geen gezeik over regels en belastingen. Hier ben je vrij!”

Rob zucht, leunt achterover en kijkt Henk met een flauwe glimlach aan. Hij kent deze tirade al, maar hij voelt zich ineens in de stemming voor een discussie. “Vrij? Vrij, Henk? Vrij om jezelf voor de gek te houden misschien. Denk je dat ze hier een shit geven om jou? Voor hun ben je gewoon een wandelende ATM. Lach even, knik beleefd en de Baht rolt vanzelf binnen.”

Henk lacht hardop alsof Rob zojuist de grap van het jaar heeft verteld. “Jij bent gewoon cynisch, Rob. Nederland heeft je keurig afgeleverd, een verzuurde Farang die de zon niet meer ziet. Je hebt niets meer over van die levenslust. Hier man, hier voel ik de vrijheid in m’n aderen.”

“Vrijheid?” Rob grinnikt droogjes. “Gast, jij ziet hier alleen maar wat je wílt zien. Voor jou is het hier een speeltuin. Maar luister goed: dit land is niet wat je denkt dat het is. Voor elke glimlach die je ziet, zit er een gedachte die jij niet wilt horen. Ze lachen je toe, Henk, omdat je ze betaalt. En op een dag kom je met je roze bril van een koude kermis thuis.”

Henk neemt een slok en kijkt hem uitdagend aan. “En wat dan nog? Wat maakt het uit als je een paar euro’s lichter wordt? Jij bent zo bang om een keer de controle los te laten, om écht te leven. Hier word je tenminste omarmd, gastvrij, met open armen. Geen wantrouwen, geen verborgen agenda’s. Puur en oprecht.”

Rob leunt naar voren en zijn blik wordt donker. “Je hebt werkelijk geen idee, hè? Puur? Oprecht? Henk, ze willen alleen je geld en dat geld maakt je hier misschien tijdelijk belangrijk. Maar zodra de Baht stopt ben jij ook verdwenen. Jij denkt dat je speciaal bent dat je erbij hoort. Maar je bent gewoon een vreemde vogel die hier komt om zijn droom te leven, terwijl zij gewoon proberen te overleven.”

Henk grijnst, vastbesloten om zich niet te laten ontmoedigen. “Nou, ik leef liever in een droom dan in die ellendige ratrace in Nederland. Daar word je als een robot de maatschappij in geperst. Hier? Hier ben ik iemand. Ik leef Rob, en dat kun je gewoon niet verkroppen.”

Rob neemt een slok en kijkt Henk fel aan. “Iemand? Geloof je dat echt? Ze lachen, ja. Ze houden je hand vast, brengen je biertjes en glimlachen lief naar je, maar je bent niets meer dan de zoveelste toerist die denkt dat hij het begrepen heeft. En als het moment komt dat je een keer door je middelen heen bent, zie je pas hoe snel die glimlach verdwijnt. Hier is het ‘aanpassen of afbreken’. En jij snapt niet eens de helft van wat er om je heen gebeurt.”

Henk snuift zichtbaar geërgerd, zijn gezichtsuitdrukking verandert van plezierig naar gespannen. “En jij wel zeker? Jij bent vast zo’n ontevreden expat die elke dag klaagt over wat er mis is met de wereld zonder zelf ooit iets te veranderen. Jij blijft maar vastklampen aan je bittere gelijk terwijl de wereld voor je ogen verandert.”

Rob zwijgt even, zijn blik kil en hard. “Jij dan? Jij loopt rond als een blinde hond in een vleesfabriek, Henk. Je denkt dat iedereen hier achter je staat, maar ze lachen alleen omdat ze weten dat ze je uitmelken. Het is een spel en jij bent de joker. Ze zien je als een wandelende portemonnee en niets meer. Ze spelen het spel, omdat ze weten dat jij het nooit zal snappen.”

Het lijkt even alsof Henk wil opstaan, alsof hij wil weglopen, maar hij blijft zitten en kijkt zijn vriend recht aan. “Weet je wat, Rob? Liever een blije joker in een droom dan een verbitterde cynicus zoals jij. Jij hebt jezelf verloren in wantrouwen. Je ziet alleen de schaduw in mensen en daardoor mis je het hele plaatje.”

Rob grinnikt schamper, zijn blik onverbiddelijk. “Misschien. Maar ik heb nog liever die harde waarheid dan dat ik hier rondloop als een naïeve idioot die denkt dat de wereld naar zijn pijpen danst. Je hebt het te goed, Henk. En dat maakt je blind voor de realiteit. Als jij hier ooit met beide benen op de grond komt hoop ik dat je het overleeft.”

De stilte die volgt, is geladen, scherp en onverbiddelijk. Henk staart voor zich uit, vastbesloten zijn roze bril nooit af te zetten. De realiteit mag dan donker zijn, maar hij heeft zijn eigen waarheid, zijn eigen illusie en die zal hij met hand en tand verdedigen. Want zonder die droom, zonder die roze vleugels van vrijheid, blijft er niets over.

Over deze blogger

Farang Kee Nok

Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand – probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.

De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.

Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.

Eten, vooral veel – dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!

Foto’s, daar doe ik niet aan. Ik sta er altijd lelijk op, terwijl ik toch weet dat Brad Pitt erbij verbleekt. Het zal wel aan de fotograaf liggen, denk ik dan maar.

Aantal keren gelezen: 404