‘Hij beloofde haar een toekomst maar liet slechts lege woorden achter’

Nok zat in een restaurant aan het strand op Koh Samui, de plek waar ze drie weken eerder nog met hem zat, luisterend naar zijn verhalen over het verre, koude Nederland. De lucht was plakkerig en de geur van de zee mengde zich met de dampen van de keuken. Hier, waar ze ooit lachte om zijn Nederlandse uitdrukkingen en zijn gekke manier van rijst eten, zaten nu alleen haar herinneringen aan wat eigenlijk een groot toneelstuk bleek te zijn.

Ze was geen vrouw die je zomaar ontmoette in de bars. Geen toeristische flirt die zich liet verleiden door de glamour van snel geld of de belofte van avontuur. Nok was lerares, een vrouw met een stabiel leven, een serieuze baan, een eerlijke toekomstvisie. Iemand die zichzelf altijd had voorgehouden dat liefde niet te koop was en dat het leven meer te bieden had dan korte affaires. Ze had gezocht naar iets oprechts, iemand die haar kon zien zoals ze was, iemand die haar kon waarderen om wat ze bijdroeg. Dus toen hij op die datingsite opdook, met zijn warme glimlach en die ogenschijnlijk oprechte blik in zijn ogen, dacht ze dat het eindelijk eens anders zou kunnen lopen.

In het begin was het allemaal zo echt, zo eerlijk. Hij sprak over zijn eenzaamheid in Nederland, zijn vermoeiende werkdagen, zijn droom om aan de dagelijkse sleur te ontsnappen en iets beters te vinden. “Ik zoek niet zomaar iets”, had hij gezegd. “Ik zoek iemand die mij begrijpt, iemand met wie ik iets kan opbouwen.” Woorden die rechtstreeks haar hart raakten, als een soort poëzie die precies paste in de leegte die ze al jaren voelde. Ze was al eens eerder gekwetst, dat wist hij, en hij had beloofd anders te zijn. “Je kunt me vertrouwen”, had hij haar verzekerd terwijl hij haar hand vasthield, alsof hij het werkelijk meende.

Drie weken lang had hij haar overladen met aandacht, met liefde, met gebaren die bijna ouderwets galant leken. Hij bracht haar bloemen, hij luisterde, of deed alsof hij luisterde, naar haar verhalen over haar werk, haar dromen, haar vrienden. Hij sprak over toekomstplannen waarin zij een rol speelde, waar zij de spil zou zijn in een nieuw leven dat hij voor zichzelf voor ogen had. Maar het waren de nachten die hem verrieden, de momenten waarin zijn liefde zo hevig leek, zo ongeduldig. Het leek soms alsof hij alleen echt naar haar keek wanneer het licht uitging en zijn handen haar vonden. Een deel van haar had de waarschuwing gevoeld, ergens diep vanbinnen, maar ze had zichzelf verteld dat ze paranoïde was. Ze had zoveel vertrouwen willen hebben dat dit het was, de liefde waarop ze gewacht had, de man die niet kwam voor een eenvoudige verovering maar voor een toekomst.

Toen hij na drie weken vertrok, had hij haar omhelsd en haar zachtjes toegefluisterd: “Wacht op mij, ik kom terug. Weet je dat zeker?” Ze glimlachte. Wat was ze dom geweest, wat was ze verblind door hoop.

De eerste week na zijn vertrek wachtte ze op een bericht. Een simpel “Ik mis je” zou genoeg zijn geweest, een teken dat hij ook dacht aan alles wat ze samen hadden beleefd. De tweede week volgde, en nog steeds niets. Haar berichten bleven onbeantwoord, haar oproepen belandden rechtstreeks in zijn voicemail. En toen, na drie weken stilte, drong het tot haar door. Hij zou niet terugkomen. Hij had nooit de intentie gehad om dat te doen. Al die tijd was hij hier alleen geweest voor zichzelf, voor de spanning van een avontuur, voor het gezelschap dat hij zo miste, en voor het gemakkelijke comfort van iemand die haar hart oprecht voor hem openstelde.

“Ik heb het aan mezelf te danken”, fluisterde ze, haar stem dof. Het was alsof de realisatie een ijskoude douche was die haar in één klap wakker schudde. Hij had nooit iets beloofd wat hij echt waar zou maken. Die hele toekomst waar hij zo nonchalant over sprak, was voor hem waarschijnlijk niets meer dan een charmeoffensief, een handig trucje om haar zo snel mogelijk voor zich te winnen. Wat voor hem een korte, warme vakantie was, was voor haar iets wat haar tot in het diepst van haar ziel geraakt had.

Een oude bekende, een vrouw die Nok al jaren kende, keek haar spottend aan. “Weet je, meisje,” zei ze, terwijl ze haar hoofd schudde, “zulke mannen komen hier niet om een vrouw te vinden, die komen om hun lege dagen te vullen. Ze willen gezelschap zonder de moeite. En die romantiek, die bouwen ze er zelf wel bij.”

Nok keek haar aan, en voelde een traan opkomen, niet eens zozeer uit verdriet, maar uit pure woede. “En ik dacht echt dat ik hem kon vertrouwen. Ik ben geen barvrouw, ik ben een lerares. Ik dacht dat hij dat begreep.”

“Dat was zijn hele spel, schat,” antwoordde de vrouw droogjes. “Jij zag liefde, hij zag seks.”

Ze besefte ineens hoe waar dat was. Ze was nooit iets anders geweest dan een warme schaduw voor zijn kille bestaan in dat verre land. Nok haalde diep adem, haar blik kil, alsof ze zichzelf opnieuw leerde kennen. Hij had haar gebruikt en was vertrokken, terug naar een leven waar ze nooit een echte rol in zou spelen.

En terwijl ze opstond en het restaurant verliet, wist ze dat ze niet zou breken, niet door hem. Hij had haar misschien verleid met zijn valse beloftes en gladde praatjes, maar vanaf nu zou ze sterker zijn. Ze zou zichzelf niet meer verliezen aan de luchtkastelen die mannen als hij bouwden.

Over deze blogger

Farang Kee Nok

Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand – probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.

De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.

Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.

Eten, vooral veel – dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!

Foto’s, daar doe ik niet aan. Ik sta er altijd lelijk op, terwijl ik toch weet dat Brad Pitt erbij verbleekt. Het zal wel aan de fotograaf liggen, denk ik dan maar.

Aantal keren gelezen: 330