Naree, een diepe  blik in het hart van een jonge vrouw uit Isaan

Voorwoord:

Na een (zeer gering, maar toch) aantal wanhopige oproepen van bloglezers om eens wat minder woorden te gebruiken in mijn vertellingen en wat meer ter zake te berichten begin ik deze vertelling met de oprechte intentie tot beknoptheid. Het thema is daarnaast nogal serieus en leent zich zelfs in mijn geval niet voor de (quote) ‘zogenaamd grappige’ stijl die ik doorgaans hier bezig ter compensatie voor de onontkomelijke ellende in de wereld die ons allen omringt.

Echt blij werd ik niet van het schrijven van het onderstaande en dat voorspel ik ook voor de lezers. Maar ook (of vooral) in een democratie dient het verlangen van de enkeling, de roepende in de woestijn gehoord te worden. Dus bij deze.

Het is een veelgebezigd gebruik dat verhalen worden opgeschreven en hier ingeleverd door de faranghelft van de vaak in geuren en kleuren geschilderde verbintenissen tussen de westerse man en de Thaise vrouw (plus nog een paar varianten). Dat is ook logisch; Thailandblog catert voor de Nederlandse en Belgische fans van Thailand, maar het levert wel telkens een wat eenzijdig perspectief en mogelijk wat eentonige vertellingen op. Man treft vrouw en ze beginnen aan een leven samen en vaak gaat het goed, maar soms ook mis en ze leefden nog lang en gelukkig, of niet. Niks mis mee, maar wezenlijke aspecten blijven zo wel wat onder- of zelfs volledig onbelicht.

Wat nu volgt, is dan ook de vertaling en (behoorlijk ingekorte) optekening van de oorspronkelijk in de moedertaal van een jonge Thaise vrouw vertelde levensloop, die vanuit haar oogpunt laat zien dat er heel wat meer schuilgaat dan wij Thailandvaarders vaak vermoeden achter de (meestal) vrolijke ogen van de wulpse dames die onze verhalen doorgaans bevolken. Geen makkelijk verhaal over een al even ongemakkelijk leven.

Het taalgebruik klinkt soms wat westers, maar dat komt waarschijnlijk omdat het een voor de blog opgeschreven vertelling betreft, dus geen vertaling uit een bestaand boek, want dat boek werd nog niet geschreven. Lees het vooral als een stukje (bitterzoet) vermaak met woorden, meer dan als een diepgravende analyse van de psyche van de Thaise vrouw, haar mannelijke landgenoten of de naar liefde hunkerende farang, want dat laatste (die analyse) is het zeker niet.

Er wordt verder niemand beoordeeld, bekritiseerd of veroordeeld. Alle personages zijn immers gewoon mensen van vlees en bloed (voordat ze tot een verzameling lettertjes in een blog werden gereduceerd), die worstelen met hun gevoelens en problemen. Met hun angsten en hun twijfels, net als wij allemaal soms. Toch kan het onderstaande een aanzet zijn voor de lezer om ook eens nieuwsgierig achter het glimmende spiegelbeeld van het paradijs te kijken.

Naree: hoe het allemaal begon

Mijn naam is Naree ik ben geboren in een klein boerengehuchtje ergens diep verborgen in een verre uithoek van het grote Noordoosten. Er wonen in ons dorpje ongeveer 250 mensen. Ik ben de jongste van 7 kinderen en het enige meisje dat mijn ouders kregen. Mijn vader zegt weleens dat hij zolang doorging met proberen totdat hij een dochter kreeg, wat dus uiteindelijk ook is gelukt. Verdere broers en zussen kwamen er na mij niet meer, dus ik denk dat het geen grapje was.

Mijn vader (en natuurlijk ook moeder) bezat(en) een stukje land waarop afwisselend verschillende gewassen werden verbouwd. Dat is beter voor de grond dan steeds hetzelfde te oogsten. We hadden het ene seizoen suikerriet en het andere mais of rijst. Andere gewassen heeft hij ook wel eens uitgeprobeerd, maar uiteindelijk bleef het bij die drie producten. Mijn ouders waren niet rijk, maar we leden ook zeker geen armoede en hadden elke dag te eten en nette kleren voor aan. Natuurlijk was ik het oogappeltje van mijn vader, maar mijn grote broers waren niet jaloers en zo had ik een fijne jeugd.

Ik speelde met mijn buurmeisjes in de velden en we zwommen in de grote vijver die grensde aan ons dorp. Op de basisschool in ons dorp deed ik als kind al goed mijn best en door mijn inzet kon ik later naar het Mathajom (middelbare school red.) in de stad, waar ik ook behoorlijk kon meedraaien met de rest, al moesten mijn ouders soms betalen voor extra lessen in de vakken die mij niet zo goed lagen. Op de middelbare school had ik het goed naar mijn zin en ik maakte er veel nieuwe vriendinnetjes en ook vriendjes. Na een paar jaar moest ik beslissen of ik verder wilde gaan met studeren. Ik had er best wel zin in; het studentenleven beviel mij goed. Voor mijn ouders en vooral voor mijn vader was het echter een nog veel belangrijkere keuze. Nog nooit was er iemand van zijn familie naar de universiteit gegaan, maar het zou niet gemakkelijk worden om die stap te nemen. Er lag best wat druk op mijn schouders. Allereerst moest ik er alles aan doen om de senior highschool met hoge punten af te sluiten, want niet iedereen kon zomaar doorstromen naar de universiteit om er te gaan studeren voor arts, want dat was mijn droom. En dan waren er natuurlijk nog de hoge kosten.

In de afgelopen jaren had mijn vader steeds de nodige middelen daarvoor bij elkaar gekregen, maar vaak wel ten koste van hun eigen comfort en meestal met de hulp van mijn broers, die ook allemaal bijdroegen aan de opleiding van hun kleine zusje. Maar omdat ik eigenlijk altijd mijn zin wel kreeg, werd besloten dat ik gewoon fijn in Bangkok naar de universiteit zou gaan na mijn 6 jaar highschool. Het klonk mij als muziek in de oren en ik was er helemaal klaar voor om mijn beste beentje voor te gaan zetten. Weg uit mijn vertrouwde wereldje, naar mijn eigen kamertje in het grote Bangkok. Spannend vond ik het wel allemaal, maar ik durfde het best aan en ik wilde ook mijn ouders en familie niet teleurstellen. Het begin was eigenlijk een stuk moeilijker dan ik had verwacht, maar na een tijdje begon ik beter mijn draai te vinden en genoot met mijn nieuwe studiegenoten en vrienden van het stoere leven in de hoofdstad. We studeerden hard en feesten net zo hard in het weekend.

Mijn ouders en vooral mijn vader waren bezorgd dat ik zou ontsporen, maar ik stelde ze gerust aan de telefoon en ook als ik op bezoek ging in het noordoosten wat altijd een fijne tijd was, al duurde het nooit langer dan een paar dagen. We groeiden toch wat uit elkaar, of beter gezegd, ik verloor een beetje de band met mijn ouderlijk huis en dorp.  Alles ging weer zijn gebruikelijke gangetje als ik in de bus was gestapt terug naar mijn kamertje ver weg en ik pakte daar dan weer gewoon de draad op, mijn eigen draadje.

Het slechtste bericht ooit

Ergens diep in mijn eerste studiejaar kreeg ik opeens een verschrikkelijk telefoontje. Een gesprek dat het ergste zou zijn uit mijn hele leven. Ik zat na een dagje in de collegezaal nog wat tv te kijken in mijn kamer toen mijn mobiele telefoon overging. Op het schermpje zag ik dat het mijn oudste broer Chai was, die mij normaal eigenlijk niet belde. Hij was nooit zo’n grote prater geweest, maar had altijd in stilte naast mijn vader gestaan en hem zoveel mogelijk gesteund in het onderhouden van zijn grote gezin.

Hij vroeg met een trillende stem of ik alleen was en dat was ik inderdaad.

‘Ik heb slecht nieuws voor je, kleine zus en het doet mij zo’n pijn om jou dat te moeten vertellen’. Hij snikte hoorbaar aan de andere kant van de lijn, ver weg in het Noordoosten. De schrik sloeg mij hoorbaar om het hart. Ik wilde de telefoon weggooien, maar hield hem toch trillend vast. Hortend bracht hij na een lang moment van stilte uit: ‘onze kleine broer Dhep is overleden’. Dhep was mijn jongste broer en met hem had ik de beste band van allemaal. Hij was mijn vriend, mijn beschermer en samen haalden we vroeger het meeste kattenkwaad uit. Op dat moment stierf er voor altijd iets in mij. Het is een bericht geweest dat ik nooit vergeten zal. Ik verloor binnen enkele seconden het vertrouwen in mijn geloof en in het leven. Mijn wereld stortte volledig in. Ik was hier zo alleen en er was niets en niemand die mijn pijn kon wegnemen of zelfs maar verzachten.

Ik weet nu, jaren later nog letter voor letter wat Chai vervolgens vertelde. Dhep had met zijn auto de fruitkraam geramd van een dorpsgenoot na een avondje stappen met zijn vrienden. Hij was een aardige, knappe en populaire jongen, dronk nooit, had veel vriendschappen en deed ook eigenlijk nooit gekke dingen. Maar die avond was het allemaal mis gegaan. De eigenaar van de fruitwinkel was zijn beklag komen doen bij vader en die had vervolgens Dhep op het matje geroepen. Dat gesprek was behoorlijk uit de hand gelopen en vader had zijn weglopende jongste zoon achterna geroepen dat hij niet langer zijn zoon was. Zoiets roepen ouders hier wel eens vaker in hun kwaadheid en meestal wordt er niet veel achter gezocht. Dhep trok het zich echter enorm aan en vatte het bijzonder serieus en letterlijk op. De dag na het incident werd hij hangend aan de oude boom op het land van zijn vader gevonden. Geen woord van afscheid, gewoon uit deze wereld vertrokken zonder ons omdat hij niet kon leven met de gedachte dat zijn vader hem had verworpen.

We krabbelden gebroken overeind

Ik bleef in het verre Bangkok gebroken achter, net als mijn vijf broers en mijn arme ouders. Mijn vader is het gebeuren nooit meer echt te boven gekomen. Hij is korte tijd later de boom eigenhandig met zijn bijl gaan omhakken, maar de dood van de ‘dader’ bracht nauwelijks verzachting van de vreselijke pijn en de vele opgehoopte schuldgevoelens. Ik ben voor korte tijd naar mijn ouderlijk huis teruggekeerd voor de afscheidsceremonie en moest daarna weer terug naar Bangkok en mijn opleiding. Veel te snel, maar ik moest wel. Mijn hart was voor altijd gebroken, maar toch pakte ik weer langzaam de draad van het leven op, want ik had nog een lange weg te gaan vóór ik arts zou zijn. Ik wilde het nu nog meer, mijn doel bereiken om zo mijn lieve broer te eren, zodat hij vol trots naar zijn kleine zus kon kijken vanuit het paradijs waar hij nu vast en zeker moest zijn. Met mijn ouders ging het langere tijd niet zo goed en ook financieel ging het wat minder. Mijn vader vroeg mij om een bijbaantje te zoeken in een restaurant of iets dergelijks en ik solliciteerde bij Pizzahut waar ik gelukkig werd aangenomen in de bediening.  Het was een leuke job en het verdiende goed bij, al werd ik er niet echt rijk van.

De zon keert terug, maar werpt ook schaduw

Al gauw raakte ik goed bevriend met de manager van het filiaal, die vrij knap was en mij altijd beter behandelde dan de andere collega’s van zijn team. Ik was zijn favoriet, zei hij steeds en als hij ‘vrij’ was geweest, had hij mij beslist in aanmerking genomen als vriendinnetje. Ik was toen net 20 jaar geworden en hij was er 37. Als we met collega’s en medestudenten op stap gingen was hij ook steeds van de partij en voor ik het wist, was ik zijn mia noi. We waren echt verliefd op elkaar en zijn liefde voor mij uitte zich in veel aandacht en kleine cadeautjes, zoals schoenen, kleren, maar ook juwelen en soms geld, wat goed van pas kwam voor een studente. Er was altijd wel tekort op dat gebied.

Het leven in Bangkok was niet goedkoop en op het eind van de maand was het geld dat mijn ouders opstuurden al lang uitgegeven. Na een tijdje kreeg ik het steeds moeilijker ermee dat hij naast mij een vaste vriendin had en ik vroeg hem haar aan de kant te zetten en helemaal voor mij te kiezen. Hij zei dat hij toch niks meer voor haar voelde en bezwoer mij meermaals dat hun relatie eigenlijk al over was. Spoedig zou hij haar wegsturen, maar steeds kwam er wat anders tussen en gebeurde er dan ook niks. Zo verging een goed half jaar en mijn gevoelens voor hem groeiden en groeiden tot ik er helemaal gek van werd dat ik niet de enige liefde in zijn leven was. Ik maakte het uiteindelijk per e-mail uit en vroeg om overplaatsing naar een ander filiaal, wat gelukkig ook goedgekeurd werd. Daar ging mijn leven als student gewoon weer verder, maar mijn ‘vriendje’ bleef rondspoken in mijn hoofd. Hij bleef mij ook bellen en schrijven en op een goede avond stond hij te wachten voor mijn deur.

De aanhouder wint, maar we verliezen allebei

In tranen gooide hij zich voor mij op de grond en smeekte mij om weer terug te komen in zijn leven. Natuurlijk gaf ik toe, want het was ook mijn grootste wens. En omdat hij zijn vriendinnetje gedumpt had, zoals hij alweer bezwoer, zag ik de toekomst weer optimistisch in.

De hereniging was één groot feest en we bloeiden beide weer op na een tijdje uit elkaar te zijn geweest. Kort daarna besloot ik hem te verrassen met een bezoekje in zijn appartement. Ik had een eenvoudig flesje wijn gekocht van mijn pizzahut salaris en nog wat chips en andere knabbeldingen. Ik klopte opgewonden op de deur en na een paar tellen deed hij open. Toen hij mij in de deuropening zag staan, trok hij bleek weg. Achter hem zat zijn ‘ex’ naakt op het bed en ze trok gauw een laken over haar blote borsten heen nadat ze mij herkende. Ik was verbijsterd en liet mijn boodschappentasje met lekkernijen op de grond kletteren. De wijnfles brak in duizend stukken net als mijn hart. Ik rende bijna struikelend de trappen af en hield een taxi aan waar ik zonder iets te zeggen achterin dook, weg van die bedrieger en zijn valse vriendinnetje.

Dagen heb ik gehuild, totdat mijn ogen zo rood als een tomaat waren en zo dik als die van een pad. Ik zag er vreselijk uit en voelde me nog veel en veel slechter. Gedachten aan mijn broertje kwamen bovendrijven en vaak overwoog ik om hem achterna te gaan. Ik had niemand waarmee ik mijn gevoelens kon delen, maar ik kon en wilde mijn ouders niet nog meer leed aandoen dan ze al meegemaakt hadden na het verlies van hun zoon. Dus ik bleef.

Mijn ex-vriend hield niet op met mij te bellen en schrijven, maar ik gaf niet meer toe aan hem, ondanks mijn verdriet, mijn pijn en mijn verlangen. Mijn liefde voor hem was namelijk nog lang niet uitgedoofd.

Liefde uit een onbekende wereld

Na weer zo’n kansloze smeekbede van hem zat ik in mijn eentje ergens in het centrum, dicht bij de universiteit in een barretje een biertje te drinken aan de toog. Ik was niet bepaald het zonnetje in huis en zat meer te snotteren dan te lachen. Plotseling kwam er een knappe farang naast mij zitten. Hij stak niet de in bars vaak gebruikelijke spreuken af, maar vroeg mij oprecht waarom ik zo’n verdriet had. Ik zei alleen maar ‘liefdesverdriet’ en hij grinnikte even en zei: ‘dan kunnen we elkaar de hand schudden’, wat we dan ook deden. We praatten de hele avond en besloten weer af te spreken voor de dag erna. We hadden wel een klik met elkaar.

Die volgende dag vertelde hij mij echter dat zijn vakantie er bijna weer opzat en dat vond hij wel jammer, nu we elkaar net ontmoet hadden. Ik vond dat ook wel, maar was van de andere kant ook nog lang niet toe aan een nieuwe vriendschap of zelfs liefde. Zonder informatie uit te wisselen namen we na nog een laatste gezellig etentje afscheid van elkaar en ik verwachtte hem nooit meer terug te zien. In de weken die volgden kon ik hem echter niet helemaal uit mijn hoofd zetten en langzaam nam hij in mijn hart toch de plaats in van mijn ontrouwe ex.

Maar er was geen toekomst voor ons weggelegd, hij was immers weer teruggevlogen naar Europa en al zou hij ooit terugkomen, er was geen kans dat we elkaar opnieuw zouden vinden. Ik wierp mij in de armen van andere mannen, soms voor een kort avontuurtje en soms voor een paar dagen of weken, maar niks werkte en altijd stond ik daarna weer met lege handen en in mijn hoofd nog steeds mijn ex en mijn farang van toen die twee avonden. Ik werd langzaam gek en ook mijn studie en schoolvriendschappen begonnen onder mijn verwarring te lijden.

Tot ik ongeveer 2 maanden na het vertrek van ‘mijn farang’, hij heette overigens gewoon Norman, plots telefoon kreeg van een vriendinnetje die werkte in de bar waar ik hem voor het eerst ontmoet had. Er was een knappe buitenlander die vroeg naar Naree. Ik wist natuurlijk meteen dat het Norman moest zijn en vroeg haar om hem te zeggen dat ik er om 9 uur die avond zou zijn. Na mijn dienst bij pizzahut, want daar werkte ik nog steeds. We troffen elkaar en ik vond het heel fijn hem weer te zien. Hij was daarentegen helemaal hotel de botel en vertelde de hele tijd hoe zeer hij mij gemist had en hoe veel hij van mij hield. Ik vond het wel grappig en liet hem maar kletsen.

Hoewel ik nog gewoon colleges had en ook nog soms moest werken in de avond en het weekend waren we toch vaak samen in de twee weken die hij weer in Thailand was en brachten best wel veel tijd samen door. We wandelden hand in hand door parken en in de shoppingmall, ik soms met de telefoon aan mijn oor en mijn ex aan de andere lijn, voor weer een lijmpoging. Vaak echt te gek voor woorden en best pijnlijk. Gelukkig verstond Norman er niks van, anders was hij er vast en zeker in galop vandoor gegaan. Al gauw begon hij in plaats daarvan te fantaseren over een leven samen in Nederland en van zijn grote plannen ging mijn hoofd al even gauw duizelen. Hij liep wel erg hard van stapel. Maar hij was zo verliefd dat ik zijn zeepbel niet kapot wilde prikken. En hij was ook bijzonder lief voor mij, heel anders dan ik ooit met andere vriendjes had meegemaakt.

Afscheid is een zoet lijden

Toen het afscheid naderde moest ik hem toch duidelijk maken dat mijn leven, mijn studie, mijn vrienden en familie in Thailand waren en dat ik nooit had nagedacht over een nieuwe toekomst in een ver en koud land. Maar als hij wilde konden we elkaar weerzien in oktober, als ook het schooljaar voorbij was en ik meer tijd had dan deze keer. Het viel hem dan ook zwaar om te vertrekken na twee mooie weken samen en ik had de romantiek ook niet verbroken door op te biechten dat ik die twee maanden zonder hem niet geheel solo had doorgebracht, ook al vroeg hij mij daar meermaals naar. Nee, ik had het veel te druk gehad met school en werk, jokte ik dan. Gelukkig drong hij niet verder aan.

Het afscheid op Suvarnabhumi was pijnlijk, maar draaglijk al vloeiden er toch over en weer een paar tranen. Gelukkig hadden we deze keer wel nummers en e-mailadres uitgewisseld.

Vrij kort na zijn vertrek zakte ik toch door het ijs en realiseerde me dat ik een grote fout had gemaakt om niet op zijn uitnodiging in te gaan. Ik stuurde hem een uitgebreide email vanuit de internetshop in het uitgaanscentrum waarin ik ook mijn liefde voor hem opbiechtte en bij nader inzien toch toegaf aan zijn wens om naar Nederland te komen. Hoe ik het aan mijn ouders duidelijk zou gaan maken moest ik nog verzinnen. Dat zou nog een moeilijke klus worden. Ze hadden zoveel geïnvesteerd en opgeofferd voor mijn opleiding dat ik mij kapot schaamde om mijn nieuwe plan kenbaar te maken. Norman was natuurlijk alleen maar verrukt en zou alles vanuit Nederland in orde maken: een ticket en het visum voor drie maanden begreep ik. Een mooie periode om elkaar goed te leren kennen. Ik moest zelf mijn paspoort aanvragen, maar hij betaalde alles wel voor mij. Omdat bellen in die jaren nog erg duur was ging ik dagelijks naar de internetshop om te schrijven, lange e-mails waren het in mijn lang nog niet zo geweldige Engels, maar het knappe meisje van de shop hielp me met van alles en nog wat en al gauw kende ze onze diepste gedachten, al hielden we het natuurlijk altijd wel netjes als zij meelas.

Donderslagen op de laatste dag

De dag van mijn vertrek kwam snel dichterbij en ik werd steeds nerveuzer. Mijn ouders had ik voorzichtig op de hoogte gebracht van mijn plannen voor ‘een vakantie in Europa’ en ze hadden redelijk kalm gereageerd, gezien de omstandigheden. De lasten van mijn studie waren hun ook een beetje boven het hoofd gestegen en ze hadden al een paar stukjes land verkocht om de droom van hun dochter te kunnen financieren.

De laatste dag voor mijn vertrek zat ik nog wat te mailen in de internetshop toen mijn inmiddels vriendin daar een bom op me dropte. Of ik liever een trouwe of liever een ontrouwe vriend had. Ik snapte niet wat ze wilde zeggen en drong aan op uitleg. Ze vertelde dat Norman meermaals met haar had geflirt als hij met zijn familie in Nederland ging schrijven toen hij op vakantie was geweest in Bangkok. Ik zakte zowat door de grond en liep verblind door woede, wanhoop en verdriet weg uit de shop, de nacht in en ver weg van alles. Huilend en schreeuwend want mijn vertrouwen in deze man versplinterde volledig in een paar seconden. Vreemd gaan was een bijzonder gevoelig thema voor mij geworden door het laaghartige gedrag van mijn overspelige ex. Mijn aanvankelijke twijfels laaiden weer in alle hevigheid op, of eigenlijk erger; ze verdwenen en ik wist zeker dat ik nooit naar Nederland zou vertrekken.

Uren later vond het internet meisje me half dronken aan de bar waar ik ooit Norman had ontmoet. Hij had haar de hele dag geschreven en gesmeekt, zelfs gedwongen mij te zoeken en te bekennen dat ze het hele flirt verhaal verzonnen had om hem voor zichzelf te hebben. Norman had gedreigd haar te komen opzoeken als ze zijn droom verpestte uit zelfzuchtig eigen belang. Ik ging uiteindelijk, maar met haar terug naar de shop en kon de arme vent na enkele uren paniek kalmeren en zeggen dat alles in orde was en de reis naar Nederland morgen gewoon door zou gaan.

De spannende reis begint

Toen ik dan eindelijk in het vliegtuig zat kwam er opeens vlak vóór vertrek een van de stewardessen naar me toe en vroeg of ik zeker wist dat ik naar Nederland wilde vliegen. Ik was bijzonder verbaasd en wat bleek? Mijn ex kende iemand van de vliegmaatschappij persoonlijk en had die connectie gebruikt voor een allerlaatste wanhopige poging om mij uit het vliegtuig te laten halen. Ik bleef zitten waar ik zat, niet helemaal zonder twijfel, maar mijn besluit was niettemin voor dat moment genomen.

Twaalf uur later wachtte een uitzinnige Norman mij bij Schiphol in Amsterdam op. Enorm opgelucht dat ik er ondanks alle strubbelingen was en verbaasd glimlachend omdat mijn hele bagage voor drie maanden Nederland opgesloten zat in een kleine rugzak.

Ik reisde licht en had alle ballast van mijn oude leven achter gelaten in Thailand, samen met mijn school, mijn familie en mijn vrienden. Een zware prijs. En die prijs zou een verse start in een nieuw, koud en ver land met eigenlijk een vreemde man aan mijn zijde er niet gemakkelijker op maken. Mijn ex bleef mij achtervolgen in mijn dromen en nachtmerries. En ook per telefoon en e-mail. Hij liet mij nog niet los en ik hem eerlijk gezegd ook niet. Maar in Nederland groeide mijn liefde voor Norman en sleet langzaam die voor mijn ex. Er wachtte mij echter zo ver van huis niettemin een onzekere toekomst vol weggestopte onwaarheden, twijfels en de angst om te falen. De angst om ooit weer met niets terug te moeten keren naar het niets dat ik in Thailand achter had gelaten.

Epiloog:

De gereduceerde lengte van dit stukje levensloop heb ik toch niet helemaal kunnen verwezenlijken, maar iedere neiging om zogenaamd grappig te zijn wel succesvol onderdrukt. Het zal de wat serieuzer aangelegde types verrukken. Dus toch een bescheiden succes lijkt mij.

Voor het comfort van lezers met een wat meer gelimiteerde concentratiespanne heb ik mij voor het ogenblik beperkt tot slechts de helft van wat ik eigenlijk wilde vertellen over het leven van onze lieve Naree. En wellicht al voldoende informatie verstrekt voor lezers met creatieve geest om het voor de rest zelf verder in te vullen. Dan zal ik mijn creatiedrang maar moeten beteugelen. Welgemeende oproepen (één enkel verzoekje volstaat) tot creatie en publicatie van deel II uit het bewogen leven van Naree zal ik echter spontaan in overweging nemen. In geval van deze behoefte zal ik proberen om naar de daarvoor benodigde informatie nog wat verder in haar brein en geheugen te gaan pulken.

Over deze blogger

khun Rick

Khun Rick dateert van 1959 (momenteel 65 jaar), opgegroeid en nog steeds woonachtig in Zuid-Limburg. Na 40 jaar ambtenarij nu al bijna 5 jaar met vervroegd pensioen. Komt sinds 2001 regelmatig als toerist in Thailand, maar leerde zijn vrouw in Nederland kennen en is met haar vaak te vinden bij schoonmoeder in Udon Thani. Samen reizen is zijn passie, eten (helaas) ook en sporten een noodzaak. En natuurlijk schrijven: vroeger serieus en nu luchtiger.

Aantal keren gelezen: 37