Written by 
Ik ben eigenlijk geen strandmens.
Bang als ik ben voor de zon en bang voor het onbekende, de diepte verderop. De verdwaalde en al lang ontmaskerde sirene die mij misschien gaat lokken met als verlokkende muziek verkleed verderf, al weet ze intussen verduiveld goed dat ze slechts een hersenspinsel is van een creatieve ziel uit oude tijden.
Als bijna iedereen voel ik mij echter toch wel sterk aangetrokken door de zee, wil er een connectie mee. Met het zoutige water dat soms wat verder landinwaarts reikt, mij tegemoet komt op het droge. En dan opeens trekt het zich weer even snel terug en laat mij en een stel van zijn oorspronkelijke bewoners achter, sommige al half of helemaal dood. Andere, meer gelukkig, kruipen maar gauw weg in het zand, of haasten zich terug samen met de kalme beweging van hun onmetelijke thuis. Het lijkt wel alsof de zilte plas schrikt van die bleke farang met zijn grote voeten en er gauw vandoor gaat, een niet meer te redden gedeelte van zijn vaste kliekje zeewezens angstig achterlatend op het droge. Zou het eeuwige proces zich ook blijven herhalen als ik er niet meer ben?
Ik krijg dan nooit de neiging om achter de grote plas aan te hollen en er halsoverkop in te duiken. Niet eens tot aan de knieën, hoogstens een beetje schuifelend over de harde zandgolfjes die de terugtrekkende zee nog gauw creëert op weg naar zijn thuis, dat ondanks al zijn breekbaarheid ouder is dan alles. Dat voorzichtige waden doe ik dan heel bewust blootsvoets om de verbintenis te kunnen voelen, ook met het kleine bodempje water dat om mijn witte tenen spoelt en speelt. Ik laat het maar; ook in de zee schuilt een kind met de grote behoefte om ons mensen te beroeren, net zoals wij haar altijd blijven opzoeken. Voor meer dan de helft zijn wij immers haar verhuisde familie, bij elkaar, maar ook van haar gescheiden gehouden door een frame van broze hardheid dat een permanent verblijf bij het bejaarde moedertje niet langer meer toelaat.
In tegenstelling tot mijn lijf laat mijn geest zich wel meetrekken de onbekende diepte in. Golven van gedachten sluiten zich gewillig aan bij die van het ruime sop. De diepe rimpels die mijn voorhoofd al langere tijd plagen worden plots glad en mengen zich naadloos met die in het zand; sommige duiken ook weg in de gaatjes, die kleine tunneltjes, bliksemsnel gegraven door vlijtige krabbetjes, om te schuilen voor de zon en voor hongerige meeuwen. Maar er is ondergronds ook steeds een beetje plaats gereserveerd voor een fragment van mijn overtollige gedachten, dat dan netjes en veilig achter aansluit bij de staart van de organische graafmachine. Een afgemeten portie voor ieder veilig holletje. Als ik geluk heb, stort het minuscule bouwwerk na mijn huisvredebreuk geluidloos in en blijven die overbodig geworden herinneringen achter in de ondiepe grotjes van zand.
Ik stuur immers alleen maar die overpeinzingen weg die ik kwijt wil, waarvan ik doodmoe ben. Het zijn er wel een paar. Ze wegen zwaar daar beneden in de kleine bunker die bescherming moest bieden tegen het strak georkestreerde ritme van de getijden. En voor even brengt het strand verlichting, kleine en wat grotere zonden, gemiste kansen, verloren liefde, de dood soms. Alles verdwijnt voor de duur van een wandeling onder de oppervlakte, al is die nog zo fragiel en bestaat slechts voor de korte momenten die de natuur toelaat.
Ik kijk verlicht van geest naar het mooie mensje aan mijn rechterhand, de voor altijd ingekleurde herinnering hecht zich vast aan onze polsen, licht op en bevestigt in stilte weer een keer wat ik al lang wist.
Voor even was ik strandmens.
Over deze blogger
- Khun Rick dateert van 1959 (momenteel 65 jaar), opgegroeid en nog steeds woonachtig in Zuid-Limburg. Na 40 jaar ambtenarij nu al bijna 5 jaar met vervroegd pensioen. Komt sinds 2001 regelmatig als toerist in Thailand, maar leerde zijn vrouw in Nederland kennen en is met haar vaak te vinden bij schoonmoeder in Udon Thani. Samen reizen is zijn passie, eten (helaas) ook en sporten een noodzaak. En natuurlijk schrijven: vroeger serieus en nu luchtiger.
Aantal keren gelezen: 72