‘Verborgen verlangen en ultieme verleiding in de straten van Bangkok’

Het zweet plakte aan zijn rug terwijl hij de schemerende straten van Bangkok doorkruiste. Zijn vrouw had hem weggestuurd. “Ga maar een eindje lopen”, had ze gemompeld met gesloten ogen en haar hand tegen haar slaap gedrukt. “Ik kan het licht en het lawaai niet aan.” Migraine, het zoveelste souvenir dat ze dit keer had opgepikt.

Hij gaf haar een snelle kus, schoof de deur achter zich dicht en verdween de steeg in. Bangkok zou hem wel iets anders bieden, een koud biertje, een straatkraam vol geuren, mensen om naar te kijken. Gewoon iets wat hem uit de verstikkende vier muren van hun hotelkamer haalde.

Zijn blik gleed over de neonreclames, fel en lokkend, zoals de stad zelf. Op elke hoek zag hij het, die schemering van mogelijkheden waar Bangkok in doordrenkt leek. Waar de ‘Stad van de Engelen’ zo berucht om is, ze kruipt langzaam in je poriën. Hij liep langzaam, genoot van de vrijheid en de anonimiteit van de nacht.

Daar stond ze, in het zachte licht van een uithangbord. Ze leunde tegen de deuropening, haar gezicht half verborgen in de schaduw. Hij zag alleen haar ogen, de licht krullende mondhoeken en haar stille wenk, bijna onmerkbaar. Hij voelde een lichte aarzeling, maar zijn voeten leken al besloten te hebben. Voor hij het goed en wel besefte, stond hij voor haar. Ze wees naar binnen, fluisterde zacht: “Oil massage, mister?”

Hij voelde iets branden onder zijn huid. Wat kon een massage kwaad? Hij knikte en zij ging hem voor, door de gang van een smalle salon naar een kleine, met wierook gevulde kamer. Ze wees naar de bank en hij ging liggen. Zijn spieren ontspanden zodra hij de zachte kussens voelde. Zijn gedachten dwaalden af, de afstand tot zijn slapende vrouw leek met elke minuut te groeien.

Ze liet de olie over haar handen glijden en begon langzaam, kneedde zijn schouders alsof ze zijn hele bestaan uit zijn huid kon knijpen. Haar handen schoven vaardig, stevig, maar met een soort traagheid die iets beloftevols had. Hij voelde zijn ademhaling zwaarder worden, voelde hoe ze steeds iets verder ging, haar handen gleden naar zijn borst, zijn buik, zijn heupen.

Hij wilde iets zeggen, maar wist niet wat. “Uh, misschien moet je…” Zijn woorden hingen in de lucht en zij glimlachte alleen, een bijna onschuldige glimlach, alsof ze precies wist wat hij wilde en precies wat hij niet durfde te zeggen. “You like, mister?” Haar stem was laag en zacht, een fluistering die tussen de muziek door sneed.

Een interne strijd laaide op. Beelden van zijn vrouw doken op, ze had hem vanochtend nog met zoveel liefde aangekeken, vol verwachting van hun toeristische avontuur samen in Bangkok. En nu was hij hier, in het donker, zijn hand in die van een vrouw wiens naam hij niet eens kende.

Haar handen drukten steviger en hij voelde hoe zijn laatste restje verzet oploste als suiker in warme thee. Hij wist dat hij had moeten stoppen, dat dit moment zich met elke aanraking dieper in zijn geweten sneed. Maar toen ze zich over hem boog, voelde hij hoe zijn eigen verlangen zijn moraal overnam, zijn verstand uit zijn handen liet glijden.

Ze boog zich sensueel over hem heen en fluisterde woorden die hij niet eens meer kon begrijpen, haar ogen groot en donker, haar handen die elk laatste stukje weerstand uit zijn lichaam weggleden. Hij rook de zoete geur die ze bij zich droeg en voelde de warmte van haar prachtige welgevormde lichaam. Zijn hart bonsde, zijn adem versnelde, voor hij het wist was er niets meer tussen hen in…

Na afloop bleef hij liggen in de schemering van de kamer, naar het plafond starend, omgeven door de geur van olie en een tinteling van schuld die langzaam opborrelde. Ze stond op, reikte hem zijn kleren aan en vertrok zonder hem nog een keer aan te kijken. Hij bleef achter, ontkleed en kwetsbaar, met het besef dat hij iets onherroepelijks had gedaan.

Terug in het hotel vond hij zijn vrouw diep in slaap, haar hand nog altijd tegen haar slaap gedrukt, alsof de pijn haar alleen maar sterker had vastgehouden. Hij bleef bij de deur staan, zijn hand op de deurklink, zich afvragend hoe hij haar ooit de waarheid zou kunnen vertellen.

Terwijl hij haar vredige gezicht observeerde, voelde hij de wrange nasmaak van zijn keuze, een besef van schuld. Het verlangen, dacht hij, was een sluipmoordenaar, een fluistering in de nacht die hem had verleid en hem nu achterliet met een wond die alleen hij kende. Bangkok, die zwoele stad, was misschien niet de schuldige. Misschien was het iets anders, iets wat hij altijd bij zich had gedragen, diep verstopt en onzichtbaar, tot vanavond…

Over deze blogger

Farang Kee Nok

Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand – probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.

De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.

Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.

Eten, vooral veel – dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!

Foto’s, daar doe ik niet aan. Ik sta er altijd lelijk op, terwijl ik toch weet dat Brad Pitt erbij verbleekt. Het zal wel aan de fotograaf liggen, denk ik dan maar.

Aantal keren gelezen: 350