‘Een onmogelijk liefde als dans van nabijheid en afstand’

De vochtige avond hing zwaar over de stad, alsof de lucht zelf een herinnering wilde vasthouden die niet mocht vervliegen. Ze stond bij de rand van de straat, waar de lichten van Pattaya zich vermengden met het schijnsel van de volle maan. Haar gezicht, subtiel opgemaakt en met ogen die meer verhalen vertelden dan hij kon begrijpen, leek tegelijk dichtbij en onbereikbaar. Hij, een man van vijfenveertig, keek naar haar zoals een reiziger naar een verre oase kijkt: met verlangen, maar ook met twijfel.

Ze was vierentwintig en droeg een vrouwelijkheid die zich niet liet categoriseren, een gedaante die even ongrijpbaar was als de nevel die over de zee trok. Hij herinnerde zich de oude verhalen over de kinnaree, half vrouw, half vogel, wezens van het woud die mannen verleidden en hun hart stalen. Het was alsof hij een moderne kinnaree voor zich had, gevangen in de flikkering van neonlichten en het geroezemoes van een stad die nooit sliep.

Hun gesprekken waren kort en fragmentarisch, gebroken door zijn beperkte Thai en haar gebroken Engels. Maar het was nooit de taal die het echte probleem vormde; het was het verschil in hun werelden. Hij kwam uit een klein dorp in Nederland, waar de tijd zich aan oude gewoonten klampte en de seizoenen elkaar volgden zonder verrassingen. Zij was opgegroeid in een klein huisje langs de Chao Phraya-rivier, waar de monniken ’s ochtends vroeg langsliepen om aalmoezen te verzamelen en de toekomst zich altijd ergens anders leek te bevinden.

Er waren dagen waarop ze glimlachte en hem vertelde over haar jeugd, toen ze zich nog niet bewust was van het verschil dat haar zou definiëren. Ze vertelde hoe haar moeder haar als klein kind een jurkje gaf, een jurkje dat eigenlijk voor haar nichtje was bedoeld. Die kleine verwisseling was een openbaring geweest. Vanaf dat moment wist ze dat haar lichaam haar nooit volledig zou begrijpen, dat er iets in haar was dat altijd op zoek zou blijven naar de juiste vorm.

Hij luisterde, en vroeg zich af of hij haar verhaal ooit echt kon bevatten. Zijn eigen leven leek in vergelijking zo voorspelbaar: studeren, werken, een huwelijk dat op niets uitliep, een reis naar het oosten op zoek naar iets wat hij niet had gevonden. Misschien was het die onrust die hen bond, de behoefte om verder te gaan, zelfs als de bestemming vaag en onduidelijk bleef.

Ze waren als zwerfstenen, meegesleurd door dezelfde stroom maar altijd op afstand. Er waren momenten van tedere nabijheid, zoals die avond aan het strand, toen ze haar hoofd tegen zijn schouder legde en de wind over hun huid streek als een oude herinnering. Maar de afstand zat in de lucht om hen heen, in de verschillen die zich in elk gesprek kenbaar maakten, hoe zacht ook uitgesproken.

Soms leek ze hem als een spiegel voor te houden, waarin hij zijn eigen angsten en verlangens zag weerspiegeld. Hij dacht aan de oude verhalen over de Asura’s, de wezens die in een voortdurende staat van strijd verkeerden, niet alleen met anderen maar ook met zichzelf. Misschien was dat wat zij ook deden – strijdend met de verwachtingen van de wereld, en die van elkaar. Hun liefde was als een rituele dans: mooi van een afstand, maar vol bewegingen die hij niet kende, stappen die hij niet kon volgen.

Er waren avonden waarop ze verdween in de menigte, haar gestalte verloren in de schaduw van de nacht. Hij bleef dan achter met het gevoel dat hij iets belangrijks had gemist, een kans om haar echt te begrijpen. Wanneer ze terugkwam, leek ze een ander verhaal te vertellen, alsof ze in de korte uren dat ze weg was een nieuw leven had geleefd. Ze glimlachte, maar haar ogen waren moe, als die van iemand die te lang onderweg is geweest.

En zo bleef hun relatie een reeks van ontmoetingen en scheidingen, zoals de golven die aan de kust komen en gaan. Hij wist dat hij haar nooit volledig zou bezitten, net zoals zij wist dat zijn liefde niet alle leegte zou kunnen vullen. Maar toch, in die korte momenten van samenzijn, leek er een vorm van begrip te bestaan, een gedeeld gevoel van verlies dat hen als een onzichtbare draad bond.

In de vroege ochtend, wanneer de stad nog sliep en de hemel net begon te verkleuren, lagen ze soms naast elkaar zonder iets te zeggen. Het voelde alsof ze zich voorbereidden op een afscheid dat onvermijdelijk was, maar toch niet volledig uitgesproken kon worden. Ze was een kinnaree, gevangen in het heden, en hij was een reiziger die de horizon volgde zonder te weten waar die zou eindigen. Hun paden kruisten elkaar in een moment van tijd, en dan, zoals alle dingen, zouden ze weer uit elkaar drijven.

Over deze blogger

Farang Kee Nok

Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand – probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.

De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.

Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.

Eten, vooral veel – dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!

Foto’s, daar doe ik niet aan. Ik sta er altijd lelijk op, terwijl ik toch weet dat Brad Pitt erbij verbleekt. Het zal wel aan de fotograaf liggen, denk ik dan maar.

Aantal keren gelezen: 305