Liefde in een ander ritme, een moeizame relatie tussen twee werelden

Hij was 66 en zij was 34. Het verschil was net zo voelbaar als het leeftijdsgetal zelf, dacht hij vaak. Niet alleen in jaren, maar in de manier waarop ze keken naar het leven, naar de toekomst en soms ook gewoon naar elkaar. Ze ontmoetten elkaar in een bar, zoals dat gaat, waar hij eigenlijk alleen wat wilde drinken om de hitte van de dag van zich af te spoelen. Maar toen was zij daar, met een lach die opviel en een blik die bleef hangen.

In het begin leek het makkelijk, bijna vanzelfsprekend. Ze vulden elkaars leegtes op, dachten ze. Hij, een Nederlander die zich na zijn pensioen permanent in Thailand had gevestigd, op zoek naar een rust die hij in zijn thuisland nooit had kunnen vinden. Zij, een jonge Thaise vrouw die al genoeg had meegemaakt om te weten dat liefde meer was dan alleen mooie woorden. Maar naarmate de maanden verstreken, begon de kloof tussen hen zich te openbaren, net zoals een scheur in de stoep die eerst onschuldig lijkt, maar uiteindelijk onvermijdelijk groter wordt.

Het was geen dramatische scheur, geen ruzies of luide woorden. Het zat in de kleine dingen. Hij was gewend aan de stilte, hield van lange ochtenden met de krant en een kop koffie, terwijl zij het liefst meteen de dag in sprong, afspraken maakte, familie opzocht, altijd in beweging. Hij vond haar energie bewonderenswaardig, maar soms ook uitputtend. Ze begreep niet waarom hij zo vaak ’s avonds al vroeg wilde zitten, terwijl de stad juist tot leven kwam en de avonden oplichtten met het gefluit van cicaden en de geur van straatbarbecues.

Dan was er nog het verschil in taal, wat niet zozeer een barrière was als wel een filter. Ze spraken elkaars taal maar half, en de nuances glipten vaak weg. Hij kon haar wel uitleggen wat hij bedoelde, maar nooit helemaal hoe hij zich voelde. En als zij met haar vriendinnen sprak, snel en lachend, voelde hij zich een buitenstaander, ondanks de arm die ze af en toe om hem sloeg om te laten weten dat ze hem niet vergat.

Hij dacht vaak na over hoe het gekomen was dat hij hier was beland, in een land dat zo anders was dan zijn geboorteland, en met een vrouw die net zo anders was als de meisjes van vroeger. Hij had geen spijt, dat niet. Maar er waren momenten, wanneer hij haar aan de telefoon hoorde praten met haar moeder dat hij zich afvroeg of ze hem ooit volledig zou begrijpen. Niet dat ze dat niet probeerde – daar lag het probleem niet. Het was meer een kwestie van twee werelden die naast elkaar leefden in plaats van echt samen te vloeien.

Zij had ook haar frustraties dat voelde hij. Soms, als ze hem aankeek en haar glimlach minder oprecht was, merkte hij de onuitgesproken woorden. Ze wilde dat hij wat actiever was, dat ze samen meer deden. Ze had verwachtingen van een toekomst die hij niet altijd kon waarmaken. Kinderen, misschien? Hij wist dat ze het ooit voorzichtig ter sprake had gebracht, maar hij had toen snel over iets anders gepraat. Niet uit lafheid, maar omdat hij de waarheid kende: die mogelijkheid was voor hem allang voorbij.

Hij had haar een keer gevraagd waarom ze met hem was. Het was laat op de avond, na een lang diner, en ze hadden net genoeg wijn gedronken om de scherpe randjes van de werkelijkheid iets te vervagen. Ze keek hem aan en haalde haar schouders op, als om te zeggen dat het leven gewoon zo was gelopen. “Je zorgt goed voor me”, zei ze toen. “En je maakt me aan het lachen.” Het was een simpel antwoord, bijna te simpel. Maar misschien was dat de kern. Verwachtingen waren een luxe die ze zich niet konden permitteren, maar een beetje liefde en gezelschap waren wel haalbaar.

Hij had geleerd om de verschillen te accepteren, zelfs te waarderen. Want ondanks alles, ondanks het verschil in leeftijd en cultuur, voelden de avonden dat ze samen voor de televisie zaten of langs het strand liepen, authentiek. Hij zou nooit haar jeugd begrijpen, en zij zou nooit zijn nostalgie delen, maar ze hadden een manier gevonden om met elkaar mee te bewegen, net als de golven die tegen de kust aanspoelden – soms heftig, soms kalm, maar altijd terugkerend.

En misschien, dacht hij, was dat al genoeg. Want zelfs de moeizame relaties hebben hun momenten van gratie, wanneer de verschillen vervagen en wat overblijft gewoon twee mensen zijn die naast elkaar zitten in de zachte schaduw van een tropische avond.

Over deze blogger

Farang Kee Nok

Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand – probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.

De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.

Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.

Eten, vooral veel – dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!

Foto’s, daar doe ik niet aan. Ik sta er altijd lelijk op, terwijl ik toch weet dat Brad Pitt erbij verbleekt. Het zal wel aan de fotograaf liggen, denk ik dan maar.

Aantal keren gelezen: 68