‘Een liefde die de tijd vergeet in het verre Thailand’

Somsri was negenendertig, een vrouw met een gezicht dat het zachte licht van de ochtenden weerspiegelde, maar met ogen zo donker en diep dat ze de tijd zelf leken te bewaren. Haar huid was getint door de zon, haar handen sterk en gevormd door het werk dat haar leven had gevuld. Ze was een vrouw van het land, van de velden, van de rivieren die haar dorp omringden als een stroom van herinneringen die niet alleen van haar, maar van generaties voor haar waren. De wereld waarin zij leefde, was aards en puur, doordrongen van geurige kruiden en het geduld van rijpende gewassen.

Jan was 58 jaar, een man met zilver in zijn haar en ogen die het grijze licht van Nederlandse luchten droegen. Hij had al een leven achter zich gelaten, ergens ver weg, aan de andere kant van de wereld. In zijn jeugd had hij gewerkt, gereisd, rusteloos gejaagd op dromen die uiteindelijk nergens naartoe leidden. En nu zat hij hier aan de andere kant van de wereld en hield van een vrouw die zo anders was, maar bij wie hij eindelijk vond waar hij al die jaren onbewust naar op zoek was geweest. Bij haar, in haar wereld, voelde hij de rust waar hij naar had verlangd zonder te weten dat hij het miste.

Ze ontmoetten elkaar op een broeierige avond in een restaurant aan de oever van een rivier die traag en onwrikbaar door het Thaise landschap sneed. Hij zat daar, een verre reiziger die even in rust was en zij bediende met de gratie en stilte die haar eigen was. Ze spraken niet in het begin. Hij bestelde zijn koffie, zwart zonder franje en zij bracht het hem, haar blik kort in de zijne gevangen. Een blik waarin iets diepers verscholen lag, iets wat hij herkende zonder het te begrijpen.

Die avond verlieten ze het restaurant samen, hun schaduwen verlengden zich door het zachte licht van de straatlampen. Het was een langzaam begin, een simpele wandeling, een gesprek zonder veel woorden. En toch iets in die stilte sprak luider dan welke taal dan ook. Alsof hun levens altijd parallel waren gelopen, wachtend op dat ene kruispunt, dat moment waarop ze elkaar zouden vinden.

De jaren daarna waren geen storm, geen vurige passie die hen uit elkaar zou trekken. Hun liefde was anders, een soort zachte stroom die hen langzaam bij elkaar bracht die hen leerde te zijn, niet uit te leggen. Somsri leerde hem over haar land, over de kleuren en geuren van de velden, over de cycli van het zaaien en oogsten, de traagheid die ook rijkdom was. Jan vertelde haar verhalen over verre kustlijnen en de zilte geur van de Noordzee. Ze deelden hun werelden niet om elkaar te overtuigen, maar om elkaar te begrijpen. Haar handen kneedden het leven zoals zij het kende, zijn handen zochten haar vingers en vonden daar het houvast dat hij altijd had gezocht.

Er waren dagen waarin ze samen zwijgend werkten, haar handen in de aarde, zijn handen om een kop koffie en alles tussen hen sprak. Als de avond viel en de lucht oplichtte met de dieprode kleuren van de ondergaande zon, zaten ze samen op hun veranda kijkend naar de groene velden die in het donker verdwenen. Soms leek de wereld oneindig uitgestrekt en toch zo klein. Als het punt waarop hun handen elkaar vonden, vingers verstrengeld, hun ademhaling synchroon.

Somsri had een rustige vastberadenheid over zich, een gratie die Jan onophoudelijk fascineerde. Haar liefde was niet luidruchtig, niet opgeëist, maar zacht en stil zoals de rivieren die onder het oppervlak doorstromen. Ze had een zelfverzekerdheid, een wijsheid die niet voortkwam uit boeken, maar uit het leven zelf uit de aarde die haar voeten kende, uit de stilte die hun taal was geworden. Ze hield van hem op een manier die zonder woorden begrepen werd en Jan, die vroeger altijd zocht naar de juiste zinnen, vond bij haar de bevrijding om gewoon stil te zijn.

Veertien jaar waren voorbijgegaan, maar voor hen leek de tijd stil te staan, gevangen in dat ene moment waarop ze elkaar voor het eerst in de ogen hadden gekeken. Ze werden ouder, hun lichamen veranderden, maar hun liefde, stil en stevig als een boom die diep geworteld was in het land, bleef onveranderlijk. De avonden op de veranda werden kouder, de nachten langer, maar Somsri’s hoofd rustte nog altijd op zijn schouder, haar handen gevouwen in de zijne. Er was een diepe kalmte tussen hen, een verbondenheid die dieper ging dan verlangen, dieper dan woorden.

Soms, in het donker, als de wereld stil was en zij naast hem sliep, staarde hij naar de sterren en voelde de oneindigheid van het universum, een plek die hij eerder als leegte had gezien. Maar hier, naast haar, besefte hij dat zijn leven zich had gevuld. Hij wist dat hij zijn thuis had gevonden, niet in een land, niet in een plaats, maar in haar hart…

Over deze blogger

Farang Kee Nok

Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand – probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.

De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.

Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.

Eten, vooral veel – dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!

Foto’s, daar doe ik niet aan. Ik sta er altijd lelijk op, terwijl ik toch weet dat Brad Pitt erbij verbleekt. Het zal wel aan de fotograaf liggen, denk ik dan maar.

Aantal keren gelezen: 66