‘Na jaren van mishandeling en angst eindelijk rust’

Pim zat voorovergebogen op een houten bankje in een afgelegen straatje van Chiang Mai, haar ogen naar de grond gericht. Ze probeerde zich onzichtbaar te maken, zoals ze al jaren gewend was. Haar lichaam droeg de stille herinneringen aan harde woorden, bedreigingen en pijnlijke slagen die haar hadden getekend, niet alleen van buiten, maar vooral van binnen.

Haar ex-man had haar langzaam gebroken, haar zelfvertrouwen gereduceerd tot een broze schim van wat het ooit was. Het idee dat er een leven zonder angst kon bestaan, had ze allang opgegeven.

Tot ze John ontmoette.

Hij was een toerist uit België, een man met een vriendelijke glimlach en ogen die dieper leken te kijken dan de meesten. Pim had hem voor het eerst gezien bij de kleine koffiezaak waar ze werkte. Hij kwam bijna elke dag langs, bestelde zijn koffie en maakte dan een praatje, zijn vriendelijke woorden waren een welkome afleiding in haar monotone leven. In het begin was ze wantrouwig, bang dat zijn vriendelijkheid slechts een masker was. Maar hij drong nooit aan, respecteerde haar afstand, langzaam durfde ze hem in vertrouwen te nemen.

Op een dag, toen ze elkaar voor de zoveelste keer ontmoetten, zag hij de blauwe plekken op haar armen die ze niet meer had kunnen verbergen. Pim schrok van zijn blik, het was geen medelijden, geen afkeuring, maar pure, oprechte bezorgdheid. Hij vroeg haar niets direct, maar zijn ogen vroegen alles. Met haperende woorden vertelde ze hem uiteindelijk haar verhaal. Het voelde alsof ze een sluier van verdriet optilde die al jaren over haar leven hing. En in die stilte na haar verhaal was het John die haar hand vastpakte, zachtjes, zonder enige druk, alsof hij haar wilde laten weten dat ze niet langer alleen was.

Van daaruit begon hun leven samen, eerst aarzelend en voorzichtig, want Pim was bang om weer te vertrouwen, bang dat ze opnieuw gebroken zou worden. Maar John was geduldig, hij haastte haar niet, gaf haar alle tijd om te herstellen. Hij hielp haar niet alleen met de praktische dingen, zoals een eigen appartementje inrichten, haar financiële onafhankelijkheid opbouwen, maar gaf haar vooral het vertrouwen in zichzelf terug. In zijn ogen zag ze dat ze waardevol was, dat ze liefde verdiende zonder voorwaarden, zonder angst.

Het was een lange weg. Er waren dagen waarop Pim terugviel in oude patronen, momenten waarop de stem van haar ex nog als een echo door haar gedachten galmde, haar vertelde dat ze waardeloos was, niet in staat om liefde of geluk te vinden. Maar John ving haar op, elke keer opnieuw, met zijn zachte, kalme aanwezigheid. Hij herinnerde haar eraan dat ze sterker was dan ze dacht en dat zij het recht had om een eigen leven te leiden, vrij van de schaduwen van haar verleden.

Langzaam bouwden ze een nieuw bestaan op, niet langer gebaseerd op angst, maar op vertrouwen en wederzijdse steun. Ze maakten uitstapjes samen, bezochten plaatsen waar Pim altijd van had gedroomd, maar nooit durfde te gaan. Voor het eerst zag ze haar eigen land door andere ogen, als een plek vol schoonheid en mogelijkheden, niet langer getekend door de herinneringen aan haar verleden.

Uiteindelijk, na jaren van onzekerheid, voelde Pim iets wat ze nooit had gedacht te ervaren: vrijheid. Vrijheid om zichzelf te zijn, om te lachen zonder zich zorgen te maken, om te dromen over de toekomst zonder angst voor het heden. Ze besefte dat haar pijn en littekens deel van haar waren, maar dat ze niet haar leven hoefden te bepalen. En wanneer ze naast John zat, zijn hand in de hare, voelde ze een diep geluk dat alle oude wonden verzachtte.

John had haar niet gered, besefte ze, hij had haar gewoon de ruimte gegeven om zichzelf te redden. En daarvoor zou ze hem altijd dankbaar zijn…

Over deze blogger

Farang Kee Nok

Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand – probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.

De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.

Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.

Eten, vooral veel – dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!

Foto’s, daar doe ik niet aan. Ik sta er altijd lelijk op, terwijl ik toch weet dat Brad Pitt erbij verbleekt. Het zal wel aan de fotograaf liggen, denk ik dan maar.

Aantal keren gelezen: 219