Written by 
In de serie achterklap over vrienden vandaag het emotionele en sporadisch detailrijke relaas over de nieuwe Thaise geliefde van mijn door het leven gelouterde makker Huub. Wees echter gewaarschuwd: ik heb mij de dichterlijke vrijheid genomen om het verhaal van Huub de tijd te gunnen zich hier enigermate te ontplooien. Houd dan ook rekening met een leestijd van wellicht meer dan 5 minuten. Het thema is niet zo uniek te noemen, maar de hoofdpersoon wel, evenals de gebruikte schrijfstijl. Ook dit geldt als waarschuwing vooraf.
Lezers van deze blog zullen het roerend met mij eens zijn: het pad van het leven kan soms onverwachte richtingen inslaan. Vaak meandert het dan jarenlang wat heen en weer, soms langs prettige routes en soms ook door ware modderpoelen die men het liefst had overgeslagen als er een mogelijkheid daartoe geboden was geworden. Aan de basis van al dat gedoe ligt in de meeste gevallen een (on-) gelukkige liefde, maar ook zakelijke (mis-) stappen of uit de hand gelopen vakanties kunnen ertoe leiden dat eens overschreden grenzen geen terugreis meer toelaten. Geleidelijk groeit de nieuwe omgeving je dan zo na aan het hart dat het uiteindelijk ook helemaal geen moeite meer kost om te blijven zitten waar je zit. Meestal valt het dan juist weer zwaar om op de eigen sporen terug te keren, bijvoorbeeld als geld of gezondheid een permanent verblijf in het buitenland ongewild omzetten in langdurig tijdelijk.
Dit is het verhaal van een goede kennis van me, wiens pad der liefde zowel in Nederland als in Thailand overwegend tamelijk hobbelig was, zodanig dat hij zich bij het bewandelen ervan menig grijs haar uit de kalende kruin heeft gerukt om nog enigszins soelaas te bieden voor zijn vaak torenhoge frustraties.
Het is geen vrolijk verhaal. Ik kon het ook niet met mijn altijd rake kwinkslagen wat luchtiger kloppen. Soms leent een thema zich daar gewoonweg minder voor. Maar laat ik beginnen bij het begin van mijn vriendschap met deze Huub en kijken waar we uitkomen. Huub was al zolang ik hem mij kan herinneren een stramme grijsaard, hoewel ik zo reëel moet zijn om te erkennen dat dit ook aan mijn eigen nalatende geheugen kan liggen. Niemand is al met 30 of 35 jaar een grijsaard met stijve gewrichten tenzij die persoon lijdt aan een genetische kwaal of te veel met zijn neus in de poederdoos heeft gehangen. Maar dat had Huub uiteraard niet en hij was verder ook goed gezond. Wij ontmoetten elkaar ooit in de tachtiger jaren bij een gemeenschappelijke werkgever en hoewel we toen een aantal jaren vrij close waren geweest (op het werk, maar niet erbuiten), verloren we elkaar net zo goed uit het oog nadat ik een functie in het buitenland aanvaardde. Van zijn leven buiten het werk wist ik toen nog niet zoveel.
Vele jaren later troffen wij elkaar op een feestje van een gemeenschappelijke vriend, maar tot mijn spijt achteraf herkende ik hem niet meer meteen. Een scheiding van 20 jaren of meer kan iemands uiterlijk dusdanig veranderen dat een nieuwe ontmoeting niet direct weer alle herinneringen terugbrengt. Ook hier weer de kanttekening dat het aan mijn geheugen gelegen kan hebben, want Huub herkende mij wel onmiddellijk, ook mijn naam wist hij nog en hij begon spontaan allerhande gedeelde gebeurtenissen op te voeren die voor mij in dichte mist waren gehuld, maar voor hem scherp in beeld alsof ze pas gisteren beleefd waren. Hij nam mij gelukkig niet kwalijk dat ik iets minder enthousiast was dan hij over onze reünie. Niet dat ik hem op dat moment niet mocht, maar hij was voor mij een onbekende geworden, die ik nu pas voor het eerst ontmoette. Als het ware. Geen helemaal correcte analogie, maar het beschrijft het beste mijn gevoel tegenover dat van Huub.
In de tijd die daarna volgde groeiden wij weer wat naar elkaar toe en herleefde de vriendschap die we ooit voor elkaar gevoeld hadden. Mijn herinnering aan de goede oude tijd daarvóór is echter nooit meer teruggekeerd, dus ik begon met een schone lei aan onze amicale doorstart.
Huub is inmiddels een niet zo heel erg vitale zeventiger geworden, die zijn oude dag in Nederland slijt en ook nooit in Thailand heeft gewoond. Zijn droom was het om met een Thaise schone thuis in Limburg te verblijven en ik verklap geen groot geheim als ik vertel dat dit hem ook gelukt is. Financieel was hij nooit een echte hoogvlieger ondanks een nette baan bij de overheid en tal van betaalde nevenfuncties. Eén daarvan was sportinstructeur en daar was hij bijzonder bedreven in. Hij runde in bepaalde fasen van zijn leven eigen sportteams en kon van de contributie zijn salaris aanvullen. Aan de uitgavenkant was hij minder efficiënt, niet altijd door zijn eigen schuld, maar voor zijn beoordelingsvermogen op financieel gebied wil ik hem hier nu ook weer niet gaan prijzen. Wat echter vóór hem spreekt, is zijn onvoorwaardelijke liefde, zorg en trouw voor zijn handvol kinderen. Toen hij zo’n jaar of vijftig was liet zijn Nederlandse en langjarige echtgenote hem zitten met deze nakomelingen om zelf ervandoor te gaan met haar zangleraar. Of dansleraar. In elk geval een voor haar wild aantrekkelijke artiest met vlotte babbel, die meer aan zijn eigen welbevinden dacht dan aan dat van Huub en de kinderen, net als zijn nieuwe verovering. Ik heb de dame in kwestie zelf nooit ontmoet, maar kan mij voorstellen dat Huub niet verguld was om op een goede ochtend te ontdekken dat ze niet meer terugkeerde na een bezoekje buitenshuis.
Ga er maar aan staan; een fulltime werkende vader met bijbaantjes die plots de enige zorg voor een stel opgroeiende kinderen mag overnemen. Het leven wordt er dan bepaald niet eenvoudiger op en navenant zullen de gevoelens van wrok jegens de wegloopster geweest zijn. Ik denk dan ook dat het jonge stel er goed aan heeft gedaan om hun amoureuze escapades ergens noordelijk van het Zuiden te gaan uitoefenen, op veilige afstand. Huub verviel in de avonduren, als de kinderen sliepen namelijk in zijn tweede hobby: whiskey drinken en hij liet wel eens doorschemeren dat hij onder de invloed van een halve fles daarvan soms minder sympathieke gedachten had betreffende de twee gelukkige tortelduifjes, waarvan hij eentje ook nog moest voorzien van financiële ondersteuning. Ach, het inkomen van de doorsnee zangleraar houdt nu eenmaal niet over. En ook over dansleraren weten we inmiddels het één en ander te vertellen, maar dat is weer een heel ander verhaal. Na verloop van enige jaren keerde mevrouw weer zonder haar jonge dansende of zingende minnaar terug naar haar geboorteplaats, maar werd daar niet meer met open armen ontvangen of weer hartelijk in de familiekring opgenomen. Ik weet niet hoe het haar verder is vergaan, ze kwam niet meer ter sprake.
Huub bleef intussen echter niet bij de pakken neerzitten en voedde zijn kroost naar beste vermogen op. Allen kwamen goed in de maatschappij terecht en blonken daarnaast net als hun vader uit op het sportieve vlak, wat ze over de hele wereld voerde om met trofeeën in de bagage steeds weer terug te keren naar het warme nest dat hun vader altijd voor hun open stelde. Ook op het vlak van de liefde bleef Huub actief, hij had nu eenmaal een groot hart waarin veel plaats was voor bij voorkeur de exotische vrouw en dames uit Azië en Zuid-Amerika liepen weliswaar niet de deur bij hem plat, maar er ook niet steeds aan voorbij. Soms toonde hij mij foto’s van een warmbloedige Braziliaanse waarvoor ik beslist ook mijn neus niet ophaalde, maar kon nooit inschatten of het vluchtige of zelfs maar virtuele verbintenissen waren of iets met toekomstmuziek erin. Ik vermoed eerder het eerste; een min of meer armlastige vijftiger met wat hongerige kinderen op sleeptouw staat (begrijpelijkerwijs) niet boven aan de wenslijst van de naar liefde hunkerende buitenlandse vrouw, de uitzonderingen niet te na gesproken, er zijn ook gelukkig jonge dames die vallen op rijp en daarnaast dol zijn op andermans kinderen.
Niettemin kon ik Huub, behalve op vergeelde foto’s nooit betrappen in het gezelschap van een dame en in die jaren was ik best regelmatig bij hem over de vloer. Hij was namelijk een uitstekende kok van de Indonesische keuken en serveerde graag en met trots zijn handgemaakte saté met pindasaus en lombok en tal van andere oosterse lekkernijen. Hij caterde complete bruiloften bij elkaar en ook op de Pasar Malams was hij met zijn uitgebreide rijsttafels een graag geziene en geproefde verschijning. Zijn kinderen ontmoette ik ook regelmatig en het waren stuk voor stuk aardige en beleefde jongelui, netjes door hun pa, maar ook deels nog door moeder opgevoed, want hoewel die laatste zichzelf dus vroegtijdig van deze taak had ontheven, had ze natuurlijk ook jarenlang aan de opvoeding meegeholpen alvorens haar biezen te pakken.
Onze eerder genoemde gemeenschappelijke vriend was een pionier op het vlak van Thailand reizen en omdat zijn verblijfplaats daar doorgaans Pattaya was kwam hij jaarlijks terug van vakantie met allerhande sterke verhalen die ook op Huub een goede indruk maakten. Op mij eveneens, maar ik was op dat moment al voorzien en uiteraard zo trouw als een hond. Na een tijdje kwam het zo uit dat wij met zijn allen samen in Thailand waren en een vriendentreffen in Pattaya op touw hadden gezet van een dagje of twee. Een minireünie. Twee koppeltjes en als vijfde wiel aan de wagen onze goede vriend Huub. Omdat hij geen volledige dilletante was in de omgang met het andere geslacht, ook niet met het Thaise, was hij er in het Sodom en Gomorra van Azië vlotjes in geslaagd om de nieuwe vrouw van zijn dromen tegen het frêle lijfje te lopen. Als het daar niet lukt, waar dan wel?
Nu moet ik erbij vertellen dat Huub nogal een spiritueel type is. Op het esoterische af. Niet echt de godganselijke dag in hogere sferen verkerend, maar als het gaat om intermenselijke connecties kan hij wat dat betreft wel eens wat eigenaardig uit de hoek komen. En hoewel het volgende kan overkomen als onvriendschappelijk, vertel ik het met respect (zij het ook met enig onbegrip) voor de keuzes van mijn oude vriend. Namelijk over waar en hoe hij zijn liefje had ontmoet. Niet dat ik het veroordeel of onverstandig vind. Maar oordeel zelf. Op één van zijn nachtelijke strooptochten door het altijd reuze gezellige nachtleven van het oude vissersdorp was hij één van de vele daar te vinden stripbarretjes binnen gewandeld. En dit is letterlijk wat hij mij zei daarover: Rick, ik kwam daar binnen en ik zag haar staan (in haar tanga en hoge hakken op de bar). Zij keek naar mij en ik naar haar en ik voelde, ja ik wist: wij zijn voor elkaar bestemd. We hadden alleen nog maar oog voor elkaar en waren sindsdien onafscheidelijk. Boeddha heeft ons bij elkaar gebracht. Enfin, ik dacht er het mijne bij, maar wilde zijn geluk niet beschadigen door op te merken dat in dergelijke, wat verder van Watling Street afgelegen horecagelegenheden iedere klant wordt gefixeerd in de hoop hem binnen te hengelen voor een kort- of langdurende romance, uiteraard tegen de daarvoor geldende tarieven. Dus niks van dien aard kwam over mijn lippen en ik liet de verliefde dwaas in zijn romantische waan.
Onder het genot van een glaasje cola thuis in Nederland op zijn bank en in afwezigheid van zijn voltallige kroost wilde hij toch nog een intieme aangelegenheid met mij delen. Een vraagstuk dat hem bezig hield sinds hij Pattaya en zijn meisje weer verlaten had. Tussen de lakens was zij niet bepaald een tijgeres geweest, nog net niet met de afstandsbediening spelend had zij zijn hitsige liefdeshandelingen lijdzaam over zich heen laten komen. Hij voelde dat er geen hartstocht aan te pas kwam, niet de eerste keer en ook niet bij de vervolgsessies en dat deed hem wel pijn omdat zijn intenties met haar puur waren.
Weer dacht ik daarvoor de meest voor de hand liggende verklaring te hebben. Een eenvoudige rekensom: stel dat ze pas 5 jaar werkzaam was in haar barretje en gemiddeld slechts 5 klanten per week van dienst was geweest, dan kwam je toch al gauw op meer dan duizend verschillende minnaars uit, wat wel een bepaalde uitwerking kan hebben op de psyche van een mens en tot enige of misschien zelfs ernstige afstomping en beschadiging kan leiden. Nogmaals zonder een spoortje van verwijt naar één van beide tortelduifjes, leek me dat een mogelijke logische verklaring voor haar wat (hopelijk voorlopig) kille houding. Ik deelde mijn wijsheid uit piëteit, maar (nog) niet met de verliefde sukkelaar tegenover mij.
Om voor haar de gang naar haar bordeel overbodig te maken besloot het liefdespaar in goed overleg dat Huub vanuit Nederland maandelijks 250€ zou overmaken. Voor dat doel had hij een tweede ING-rekening geopend en haar het bijbehorende pasje per post toegestuurd. Kon ze fijn tegen geringe kosten haar nieuwe ‘hoofdinkomen’ pinnen aan één van de talrijke ATM-machines. Wise was nog niet bekend en de diensten van Western Union duur en voorzien van een (parasitair) stigma. Als compromis en uit solidariteit naar haar werkgever en collega’s toe bleef ze wel klanten lokken aan de voordeur, maar nam zelf niet meer driekwart naakt plaats op de bar en zou ook niet meer met vrijers meegaan, hoezeer deze ook zouden aandringen. De pijn en onzekerheid die Huub bij die overeenkomst gevoeld moet hebben voel ik nu nog. Ik was blij niet in zijn schoenen te moeten staan, al had ook ik vroeger in mijn eigen schoenen gestaan en liefde op afstand is altijd onzeker en pijnvol, ondanks de euforie van het nieuw gevonden geluk.
Intussen bleef Huub haar smeken om toch een keer naar Nederland te komen; zelf kon hij niet zo vaak wegens zijn werk. We herinneren ons allemaal dat irritante probleem of kunnen er ons op zijn minst wat bij voorstellen. Maar het meisje bleef onverzettelijk. Dat zou dus nimmer nooit niet gaan gebeuren. Inmiddels duurde de geldstroom richting Thailand wel gewoon voort. Als een soort test van de sterkte van haar liefde stelde ik aan Huub voor om haar eens te SMS-en dat hij deze maand wat krapjes erbij zat en wat later zou betalen. Op dat bericht heeft hij nooit meer antwoord gehad en ook niet meer op enig ander bericht dat hij daarna nog stuurde, met andere woorden, hij heeft nooit meer van haar gehoord. Snel heeft hij de tweede rekening afgesloten na de daarop al geparkeerde fondsen voor een paar maanden gauw terug geboekt te hebben. Zijn grote liefde was uitgedoofd en hij zat nog zijn wonden te likken toen ik weer een keer met partner in Pattaya was om onze andere vriend daar te bezoeken. Als ludiek uitje besloten we nog eens naar het barretje te gaan waar Boeddha de ontmoeting van Huub op touw had gezet. En ja hoor: daar stond ze weer (en waarschijnlijk nog steeds) op haar barretje te dansen in een minuscuul broekje en hoge hakken en ik moet erbij zeggen, dat deed ze heel esthetisch, dus ik kan me de verwarring destijds bij mijn oude vriend wel voorstellen. Ons herkende ze niet en we hebben wijselijk besloten om Huub niet te vertellen dat zijn vlam nog steeds actief was in haar oude vak.
Later is er toch nog welverdiend geluk in het leven van de goede man gekomen in de persoon van een piepjonge Aziatische schoonheid, die in Nederland familie kwam bezoeken en prompt door de oude snoeperd van de markt werd geplukt. Het huwelijk werd zelfs nog bekroond met een prachtige dochter die inmiddels al op de middelbare school zit en goede maatjes is met haar grote broers en zussen. Het gemeenschappelijke ouderschap heeft de vele echtelijke meningsverschillen helaas niet gecompenseerd; meer dan 30 jaar leeftijdsverschil vormt zoals we hier onlangs konden lezen nu eenmaal een zeer wankele basis voor eeuwige liefde, met een slagingspercentage van amper 5%. Maar tussen alle geruzie door en mede dankzij de schattige dochter viel er toch genoeg te genieten. En de vragen of hij de opa is, pareert hij altijd met een spitse tegenvraag. Opa van zijn dochter dan, niet van haar moeder, hoewel dat met wat goede wil ook had gekund.
Ach, iedereen mag zelf invulling geven aan zijn of haar leven en de zoektocht naar geluk. En zolang het met eerlijke bedoelingen en met respect voor de ander gebeurt moeten wij ons niet al te veel vragen gaan stellen bij de eventuele motieven die leidden tot de soms wat van de norm afwijkende paringen. Wie hunkert naar liefde of partnerschap gaat zich doorgaans niet eerst bezighouden met de dieper gelegen maatschappelijke achtergronden of gevolgen van een nieuwe en spannende liefdesrelatie. Wie het daar niet mee eens is, moet het vooral zelf niet doen en uitsluitend blijven rondstruinen in zijn eigen sociale kring en leeftijdscategorie. Ook daar wint de aanhouder uiteindelijk. Of niet natuurlijk.
Over deze blogger
- Khun Rick dateert van 1959 (momenteel 65 jaar), opgegroeid en nog steeds woonachtig in Zuid-Limburg. Na 40 jaar ambtenarij nu al bijna 5 jaar met vervroegd pensioen. Komt sinds 2001 regelmatig als toerist in Thailand, maar leerde zijn vrouw in Nederland kennen en is met haar vaak te vinden bij schoonmoeder in Udon Thani. Samen reizen is zijn passie, eten (helaas) ook en sporten een noodzaak. En natuurlijk schrijven: vroeger serieus en nu luchtiger.
Aantal keren gelezen: 75